நட்புப் பாதை

நட்பென்னும் பாதையில் சிலமுறை உண்டு இடைவெளிகள்,
தேவையான கண நொடியில் இடைவெளிகள் சிட்டாய் பறக்காதோ?
அன்றுவரை தனித்து பயணிக்க துணிதாலும்;
அன்றைய பயணத்தை ஒன்றாக்க துடிக்காதோ மனம்??


பிரிவென்னும் தடைகள் - சுகங்களை பகிர்ந்துகொள்ளத் தடையாகலாம்,
சுமைகளை பகிர்ந்துகொள்ளத் தடையாக முடியுமோ??
அன்பது அடைபட்டுக் கிடந்தாலும்;
அது இல்லை என்று ஆக இயலுமா?


பாதையில் வந்த பேரலைகள், பாதையை இரண்டாக்க முடியும்;
பாதை கடந்து பிணைத்திருக்கும் மனதை பிளக்க முடியுமா??
ஓருயிராய் இருக்கத் தவித்த மனம்,
ஒருகணம் தினம் எண்ணித் துடிக்காதோ?


தூரங்கள் பல கல் தொலைவு இருந்தாலும்,
கல் பாரங்களை கடந்து நட்பு என்றும் பிரகாசிக்கும்.

அம்மா

அறியாத வயதில், அன்பினால் அரவணைத்தாய்
தவழ்ந்து வருகையிலே, பெருமிதப் புன்னகை புரிந்தாய் .
நடக்க முயற்சித்து தடுமாறிய பொழுது,
தவித்துக் கை கொடுத்தாய்!
எழுதற்குரிய புத்தகத்தை விடுத்து,
வீட்டுச் சுவரை புத்தகமாக்கிய பின்னும்
சிறு கண்டிப்புடன் கற்பித்தாய்.
உன் பயிற்சியினால் பள்ளியில் முதலிடம் பெற்றபொழுது,
பல்வேறு நபர்களிடம் பகிர்ந்து ஆனந்தமடைந்தாய்;
முடியாதென்று எதற்கும் சொல்லும் மடந்தை பருவத்தை
மனம் கவரும் சொல்லில் மாற்றினாய்!
உரிய வயதில் உரியவரிடம் கொடுத்து, உலகறியச் செய்தாய்;
அறிந்தேன் அம்மா !!
அம்மா என்பவள் தவம் புரிபவள் என்று,
அன்பே உருவான ஆருயிர் என்று,
அள்ளி அணைக்கும் த்யாகத்தின் கருவென்று !!

The bucket is half full

Whenever a bucket is not completely full, there starts two different views of its contents:

1. It can be said that "the bucket is still half full" which is Optimism
2. And the other side of it is calling "the bucket is already half empty" which is Pessimism

It is a chooes-this-or-that choice. This choice determines how much determined we are in whatever we are attempting.

It is clearly in our hands to decide whether we are going to take whatever that has happened to be best or grumble upon the worst that has happened and make the future also worse.

Optimism according to me is not just sitting and hoping that whatever is to happen will happen good, "Oh yes I am very sure that the problem will be solved!!!", never will a problem solve itself when we sit simply thinking that we are optimistic.

The best way according to me would be to accept all that has happened in the past as "for the greater good" and to take a vow to put in the effort to make it better in the future.

Beleiving in ourselves will make us the best optimists. Often we use this phrase, "Why does it happen to me always?", countless number of times I too have used this, but is it really fair on our part to ask so? "No" will be the answer given by our Conscience many a times. Most of the things happen because we make it happen; of course there are things beyond our control and sometimes we become victims for never-done-mistakes, the strength that we gain by training the mind to be optimistic will help us come out of such times.

There will be reasoning behind every single thing that happens in our life, we cannot control the result of any process that happens in our life, but we can guide the process the best way we can and hope for the best result.

Geethacharam is one of my most favourite quotes:

எது நடந்ததோ, அது நன்றாகவே நடந்தது
எது நடக்கிறதோ அது நன்றாகவே நடக்கிறது
எது நடக்க இருக்கிறதோ,
அதுவும் நன்றாகவே நடக்கும்.

Whatever has happened in the past, no matter whether it yielded a good or a bad result must be always considered as good. Why so? If we start thinking what has happened was all bad, negativeness will fill into us and our effort will be redirected to negative path instead of the positive path to any process. More than even accepting the past as good, it is just enough to accept the past as something that has gone by and can never be changed. So we have to just push it aside and put in our best effort for now.

The same theory applies to the present and the future. Present is the thing which we should always think about. Thinking goes not about the result of the present process but of the way of execution and the betterment of it. And for future, it will come, why worry when it has not yet come, but this does not apply in always though, there are certain processes in which we have to think of the future, we should learn to differentiate those from others.

According to me most of us are both optimisitic and pessimistic in certain ways. All that each of us have to do is to realise the pessimistic deeds of ours and ensure that those too are done optimistically.

இமை கண்ணை காதலித்தால்...

உன்னை காணத் துடிக்கிறேன்;
நீயோ!
என்னை விலக்கத் துடிக்கிறாய்;
என்னுள் வைத்து, காக்கத் துடிக்கிறேன்;
நீயோ!
என்னை எடுத்து எரிகின்றாய்;
ஒளி தர துடிக்கிறேன், உன் வாழ்வில்!
ஒளி சென்ற பொழுதே,
என்னைக் காண சம்மதித்தாய்;
வாழும் போது சேர மறுத்தாய்,
இறந்த பின்னோ,
என்னை தழுவி அணைத்தாய்!
இருந்துமே உன்னைக்
காதலிக்கிறேனடி என் கண்ணே!

மெழுகுவர்த்தி

உருகி உன் வாழ்வில் ஒளி தர துடிக்கிறேன்
நானும் மெழுகுவர்த்தியே!

My best birthday gift :)

Never have I felt so happy to get a gift. The year ahead surely is going to be special with Sundar's gift. Breakfast for a day was sponsored by him for the students of "Sri Rakum School for the Blind"...

http://www.rakum.org/

It was so wonderful to be of some help for a school which is free of cost for its students...

Rather than students "children"... Planning to spend free weekends with these beautifully gifted children... I call them gifted because we are not the gifted people but they are as they craft their life beautifully without an important organ... Great people they are... And so is this school which is fostering their greatness...

This post is incomplete... only because I am not able to find words to describe the joy...

அவல நிலை

அய்யா பசிக்குது என்றாள் சிறுமி
ஐயோ பாவம் என்று சில்லறை கொடுத்தார் பெரியவர்
அடியே வா என்று சைகை செய்தான் சாலையோர வாலிபன்
அண்ணா ரொம்ப பசிக்குது என்றாள் சிறுமி
பளீரென விழுந்தது கன்னத்தில் அறை
கலகலவென விழுந்தது சில்லறை, அவன் சட்டைப் பைக்குள்
அழுதுகொண்டே கை ஏந்தினாள் சிறுமி,
அடுத்த அய்யாவை நோக்கி